sábado, 23 de abril de 2022

                                         CUMPLEAÑOS


        Mis amigas y yo tenemos por costumbre leer versos jocosos en  comidas de jubilación o cumpleaños porque una de nosotras, Carmen, tiene verdadero ingenio y , recordando anécdotas, nos hace reír. En el 80 cumpleaños de Pentasilea escribió estas estrofas, que recitó Ramoni con profesionalidad.

                     Hoy, Chani, no cumple  80 años                                                                                                                       pero es día de regocijo,                                                                                                                                     lo celebra con nosotras,                                                                                                                                     ya lo ha hecho con sus hijos.

                     Con nosotras lo hace hoy                                                                                                                                   porque ha estado esperando                                                                                                                               que "la Tomi" decidiera                                                                                                                                     si podría acompañarnos.

                     Cabría decir otras cosas,                                                                                                                               pero no es día de llorar                                                                                                                                 diremos felicidades                                                                                                                                       y que cumpla muchos más.

                     Es una espléndida amiga,                                                                                                                               me refiero a generosa,                                                                                                                                   no le ha importado gastarse                                                                                                                           sus perricas con nosotras.

                     Además, ella nos da                                                                                                                                       cada día como si nada                                                                                                                                   un poquito de su tiempo .                                                                                                                               como si a ella le sobrara. 

                     Fue buena hija, buena nuera,                                                                                                                         además de profesora,                                                                                                                                     buena esposa, buena madre,                                                                                                                         con título de doctora.

                     Gracias, Chani, por tu tiempo,                                                                                                                       gracias por tu compañía,                                                                                                                               gracias por estar ahí,                                                                                                                                     gracias por esta comida.

                     Después de esta acción de gracias,                                                                                                               que tendría que ser más larga,                                                                                                                       os voy a contar a todas                                                                                                                                   otras cosas de pasada.

                      Una vez un compañero,                                                                                                                                en años que ya han finado,                                                                                                                            compartió clases con ella,                                                                                                                              y se llamaba Fernando.

                      "Chani, tú que eres tan lista,                                                                                                                            explícamelo con calma,                                                                                                                                ¿por qué en el otro instituto                                                                                                                           llevan corbata en el alma?"

                       Un día fuimos a comer                                                                                                                                   al Faroli arroz con pavo,                                                                                                                               estaba mejor que bueno,                                                                                                                               después de bajar andando.

                       Cuando creíamos ya                                                                                                                                       que habíamos terminado,                                                                                                                               trajeron en nuevas fuentes                                                                                                                             pavo y arroz humeando.

                       La gente se quedó quieta,                                                                                                                             nadie podía probarlo,                                                                                                                                     porque estaba hasta las cejas                                                                                                                         del que antes había tomado.

                      ¡Camarero!, dijo alguien,                                                                                                                               ¿con el que sobra qué harán?                                                                                                                         "pa los perros de los frailes                                                                                                                            que tienen hambre atrasá"

                       " Qué pena, comentó Chani,                                                                                                                            ¡Ay! con lo bueno que está,                                                                                                                          si no me diera vergüenza                                                                                                                              me llevaba un poco para allá".

                        Alguien llamó ¡Camarero!                                                                                                                            a un muchacho que estaba                                                                                                                            trayendo platos de arroz,                                                                                                                                no sé si de pavo o pava.

                        Y le dijo: "Mire usted                                                                                                                                    aquí hay una embarazada                                                                                                                              que se llevaría un poco                                                                                                                                  si a usted no le molestara".

                       "Aquí les traigo, señoras,                                                                                                                                este taper superlleno,                                                                                                                                    no vaya a ser que el zagal                                                                                                                              no llegue bien a buen puerto".              

                        Después nos daba vergüenza                                                                                                                        salir con el taper lleno.                                                                                                                                  Nos fuimos sin despedirnos,                                                                                                                          sin mirar, como escondiéndonos.  

                        Ya en la calle, más tranquilas,                                                                                                                        con el taper escondido,                                                                                                                                  para venirnos a casa                                                                                                                                      nos pusimos los abrigos.

                        Y aquí surgió otro problema.                                                                                                                        Carmen se puso el abrigo                                                                                                                              no pudiendo abotonárselo.                                                                                                                           "Dios mío, cuánto he comido.

                        Si yo al salir de mi casa                                                                                                                                me he abotonado el abrigo".                                                                                                                          Y es que con el alboroto                                                                                                                                solo vi el azul marino.

                         Me había llevado el de otra                                                                                                                           en vez de llevarme el mío         

                         Bueno, termino el relato,                                                                                                                               no recuerdo más historias,                                                                                                                             pues hace cincuenta años                                                                                                                               que estoy perdiendo memoria.